Australië - deel 3

In Byron Bay zijn alle hostels eigenlijk wat te duur dus besluiten we de tent weer eens tevoorschijn te halen. Vlak bij het busstation en het strand vinden we een prima camping voor de komende dagen. Als eerste zetten we natuurlijk de tent op. Er zit een wat vreemde bobbel in de koepel, maar ach voor die paar dagen hoeft de tent niet perfect te staan. Hierna gaan we een kijkje nemen op het strand. Het strand is vrij rustig. Het water is wild met meters hoge golven. Tom ziet dat wel zitten en neemt een duik terwijl Else de schaduw opzoekt en wat gaat lezen. Heerlijk genietend op het strand zien we verschillende groepen toeristen op surfkamp. Blijkbaar houdt dit in dat je als een idioot in de hitte door het mulle zand moet gaan hardlopen. Dat gaan wij dus even mooi niet doen! ’s Avonds al relaxend in onze tent worden we door een Australische man aangesproken. Deze vriendelijke meneer probeert ons een surfles te verkopen. Nou dat gaat ‘m niet worden meneer, denken wij. Deze beste man weet echter te praten als geen ander en voor we het weten hebbben we een surfles geboekt voor de volgende middag. Als dat maar leuk wordt! Onze instructeur is weer dezelfde man. Ook dit is weer zo’n echte Australiër die niet vies is van het gebruik van krachttermen. Ondanks dat we niet hoeven te rennen door het zand is het toch flink aanpoten. De surfplanken zijn erg groot en dus zwaar en moeten een behoorlijk eind meegezeuld worden. Eenmaal in het water begint de surfles leuk te worden. We oefenen het gaan staan op de plank eerst in rustiger water en gaan dan naar de wat grotere golven. We hebben veel plezier en het lukt aardig. Soms lukt het ons om wel 40 meter staand op de plank met een golf mee te surfen. Tom krijgt op een gegeven moment een fikse klap van de surfplank tegen zijn ribben. Het doet goed pijn, maar wanneer hij hier melding van maakt bij de instructeur krijgt hij te horen: “Toughen up! This is Australia!” (Beetje flinker worden! Dit is Australië!) En dat heeft Tom toen maar gedaan. Toch heeft hij nog weken plezier van een waarschijnlijk gekneusde rib. Alles bij elkaar vonden we het surfen een succes, maar we hoeven het niet persee snel nog eens te doen.
De volgende dag besluiten we een wandeling te doen naar een vuurtoren. Van daar zouden we mogelijk walvissen, dolfijnen, haaien en/of zeeschildpadden kunnen zien. Walvissen zien we heeeel ver weg en we zien een zeeschildpad als een klein vlekje ronddobberen. Ook zien we groepje dolfijnen. Deze kunnen we beter zien. Erg cool om te zien hoe ze met de golven van de zee mee surfen! Donderse Else verliest haar telefoon, maar de geluksvogel die ze is weten we die na lang zoeken en rondvragen toch weer te vinden. Bij terugkomst op de camping treffen we onze tent in wat verfomfaaide toestand aan. Een van de tentstokken blijkt gebroken te zijn en steekt recht omhoog in het tentdoek. Dat ziet er niet best uit. Snel proberen we het te repareren met onze rol ducktape. Alhoewel we het geheel enigszins weer fatsoenlijk krijgen geloven we niet dat dit het lang kan houden. Helaas zijn alle winkels al dicht dus kunnen we pas morgen echt iets ondernemen. ‘s Avonds in bed bespreken we hoe het nu toch verder moet met of zonder tent. Kunnen we dit laten repareren? Hoeveel zou dat wel niet kosten? Is de tent dat wel waard? Nieuwe tent kopen misschien? Of toch alles maar verder doen met hostels? De volgende dag gaan we naar de campingwinkel om te overleggen. Het blijkt helemaal geen probleem te zijn. Voor 5 dollar weet de beste man onze tent te repareren! Pff, wat een geluk toch weer zeg!
‘s Avonds besluiten we iets bijzonders te doen. We gaan met een gids een nachtwandeling maken met een nachtkijker. We worden opgehaald en rijden in ongeveer 45minuten naar een natuurpark. We blijken de enige mensen van deze avond te zijn. Lekker privé met de gids dus. We hebben beiden nog nooit een nachtkijker op gehad dus dat alleen al is erg leuk. Het pikzwarte wordt met bril ineens een duidelijk geheel. De bril beperkt wel links en rechts een deel van je zicht, waardoor het net lijkt of je aan het duiken bent. We maken een wandeling van ongeveer een uur. We zien verschillende dieren die je overdag niet ziet. We vinden het erg leuk allemaal. Op de terugweg krijgen we plots een lekke band. Onze gids weet niet goed wat ze moet doen en uiteindelijk staan we met z’n drieën aan de bus te rommelen. Tijdens het klussen horen we allerlei geritsel in de struiken om ons heen. Onze gids kan ons vaak vertellen wat het is en soms zien we ook wat wegschieten. Dan horen we een flink geritsel en denken een kangoeroe in de buurt te hebben maar zien niets. Wanneer we de reserve band willen pakken die de gids naast de bus heeft gezet blijkt dat deze is verdwenen. Waar kan die nu toch ineens zijn?? We kijken overal maar nee hij is nergens meer. Jullie raden het vast al. De band is de heuvel afgerold! Het was helemaal geen kangoeroe die we hoorden, het was de band die de struiken in verdween! We staan op een flinke heuvel dus die band kan een eind weg zijn! Gelukkig is band in de struiken tegen een paaltje gerold en kunnen we hem weer pakken. Dan blijkt helaas dat onze gids niet het juiste gereedschap heeft om de klus af te maken en moet er hulp komen. Uiteraard duurt dit een hele tijd. We komen uiteindelijk diep in de nacht terug bij onze tent.
De volgende morgen willen we gaan snorkelen met zeeschildpadden. Het is Toms grote wens deze dieren van dichtbij in het water te zien. Helaas kan het niet doorgaan vanwege harde wind. Redelijk teleurgesteld besluiten we dan maar fietsen te huren en nog een tripje richting de vuurtoren te maken. Om zeeschildpadden te zien hebben we nog een aantal kansen in het vooruitzicht dus richten we ons daarop. Tijdens onze fietstocht zien we vanaf een uitkijkplatform in de verte twee walvissen uit het water springen, super gaaf! We blijven samen wel 45 minuten zitten terwijl tal van andere mensen af en aan lopen. We vinden het prachtig om te zien. De walvissen komen in de loop van de tijd iets dichterbij en blijven continu uit het water springen met zijn tweeën, in totaal wel zo’n 50 keer. Tom probeert dit uiteraaard vast te leggen met de camera, maar dat valt nog niet mee. Door de felle zon ziet hij weinig op het schermpje en de rukwinden maken het in combinatie met de hoge zoom factor lastig om scherpe foto’s te maken. Toch zijn er een paar foto’s duidelijk genoeg om te zien dat er inderdaad een walvis uit het water springt :)
Het weer in Byron Bay slaat om en er trekt een vreselijke storm over. Ongeveer 30 minuten lang komt het met bakken naar beneden en dondert en bliksemt het non stop. Dan komt de zon al gauw weer terug en zien we prachtige luchten en regenbogen vanaf het strand. Ook 's nachts gaat het weer los, wij blij dat we de tent gemaakt hebben!

De volgende stop in onze reis is Hervey Bay. We stoppen hier voor twee dingen: walvissen kijken en Fraser Island. Hervey Bay schijnt een van de beste plekken te zijn om walvissen te kijken. We hopen dat het nu wel echt een succes wordt. Het walvissen seizoen loopt echter op zijn eind, dus het is wel spannend. De leden van de bemanning van deze cruise zijn erg vriendelijk en ook enthousiast. Deze trip is echt een stuk leuker dan die in Sydney. We zien verschillende walvissen. Vaak een moeder met kalf. We kunnen ze van dichterbij zien. We zien ze met hun vinnen en staarten slaan, maar helaas springen ze niet uit het water. Op een bepaald moment houdt de bemanning een microfoon in het water zodat we de walvissen kunnen horen. Het zijn heel mysterieuze en melodieuze geluiden. We horen moeder en kalf met elkaar communiceren. Moeder met lange lage geluiden en het kalf met kortere hogere geluiden. Echt heel bijzonder. Al met al vinden we het een succes. Al varend terug naar de haven kijken we elkaar ondeugend aan en zeggen: "Zullen we morgen nog een keer gaan?" Na het bekijken van onze financiën blijkt dat we dit kunnen betalen en zo zitten we de volgende dag wéér op een boot op zoek naar walvissen. Deze derde keer is een nog veel groter succes. Een moeder en kalf zijn erg nieuwsgierig en komen vlak bij de boot. Ze zwemmen letterlijk naast de boot en onder de boot door. We zien hoe het kalf zijn oog boven water houdt om ons mensen op de boot te bekijken. Ook springt het kalf twee keer vlak naast de boot uit het water. Helaas gaat dit zo snel en onverwachts dat Tom hier geen goede foto van heeft kunnen maken. Plots schrikt het kalf van het aanraken van een camera onder water en slaat met zijn staart op het water waardoor een hele groep mensen kletsnat wordt. Maar misschien wel het mooiste is het moment dat we moeder en kalf onder de boot door zien zwemmen. De boot heeft namelijk ramen onderin, waardoor je ook onderwater kunt kijken. Geweldig om deze dieren als een soort gigantische ruimteschepen onder je door te zien schuiven. Op de weg terug zien we nog twee moeders met kalveren. Dit schijnt uniek te zijn. De kalveren oefenen allerlei bewegingen die ze later nodig zullen hebben. Ze kunnen het echter nog niet goed en zijn continu als idioten met vinnen en staarten aan het slaan en aan het woelen in het water terwijl de moeders rustig verder zwemmen. Ook een mooi gezicht. Meer kunnen we eigenlijk niet meer wensen en volledig voldaan komen we terug bij de haven. Else d'r wens is echt vervuld nu.
's Avonds hebben we een bijeenkomst in het hostel voor onze toer naar Fraser Island. Mensen moeten aangeven of ze willen rijden in de terreinauto's op het eiland. Tom wil graag rijden maar mag dit helaas niet, omdat hij zijn rijbewijs nog niet lang genoeg heeft. De volgende morgen vertrekken we met vier auto's richting het eiland. We merken al gauw dat deze trip meer gericht is op jongeren die dronken willen worden dan op dertigers die op zoek zijn naar rust en natuur. Dit vinden we wel jammer, zeker omdat we bij het boeken hebben aangeven niet geïnteresseerd te zijn in 'feest toers'. De gids is helaas bijzonder slecht deze keer. Hij vertelt weinig tot niets over wat we allemaal zien en wil het liefst snel terug naar het kamp om dronken  te worden. Wanneer een auto het begeeft communiceert onze gids niets met ons en laat ons pardoes uren alleen op het strand wachten. Ook het weer is op de tweede en laatste dag niet best, waardoor een aantal dingen op het programma geannuleerd worden en we in de regen met grauwe luchten op tropische stranden staan. Jullie lezen het al, we hebben niet een geweldige ervaring op deze  trip. Toch zijn er ook erg veel leuke dingen die we doen en zien. Zo is het weer niet alleen maar bar en boos. We zien zeker op de eerste dagen ook genoeg zon. Het rijden met de auto's is erg leuk. Met name in de bossen schudt de auto hard op en neer en rollen we allemaal lachend door de wagen. We rijden stukken over het strand en ook dat is erg leuk en mooi. We zien mooie bossen, prachtige meertjes met parelwitte stranden en hebben toch ook plezier met de drinkende jongeren. Op het eiland wordt continu gewaarschuwd voor dingo's. (Een soort wilde honden) Deze dieren kunnen gevaarlijk zijn omdat ze mensen in groepen kunnen aanvallen. 's Avonds mogen we dan ook niet alleen gaan plassen, er moet altijd iemand mee met een stok. Het plassen bij het kamp gebeurt namelijk niet in een hokje, maar gewoon midden op het strand. En zo zijn we weer een stapje verder in het proces van verwildering. Een confrontatie met een dingo hebben we niet, wel zien we er een vanuit de auto lopen langs het strand. Een hoogtepunt tijdens deze trip is een kort vluchtje met een piepklein vliegtuigje. Normaal zijn dit soort vluchtjes belachelijk duur en lopen wij hard weg wanneer ze ons worden aangeboden. Deze keer is de prijs echter een lachertje. Een leuk element van dit vluchtje is dat het vliegtuigje opstijgt en landt op het strand. Met zes mensen passen we nét in het vliegtuigje en al luid brommend gaan we de lucht in. Het is een kort rondje dat we vliegen, maar de uitzichten op het eiland en de zee zijn prachtig. Bij terugkomst in het hostel zijn we weer eens kapot moe en gaan we gauw naar bed. Morgen vertrekken we richting Airlie Beach van waar we een bootje pakken om heerlijk een week te kamperen op twee stranden in de Whitsundays eilanden groep.