Nieuw Zeeland - deel 1

Een nieuw hoofdstuk in onze reis gaat beginnen: Nieuw Zeeland. Een land waar menig persoon ons enthousiast over heeft verteld. Familie, vrienden, collega’s, medereizigers en zelfs Toms tandarts hebben ons met hun tips en verhalen nieuwsgierig gemaakt naar dit land. We zijn benieuwd of Nieuw Zeeland het voor ons ook waar kan maken. Bij aankomst is het voor ons elf uur ‘s avonds, maar door het tijdsverschil moeten we er drie uur bij tellen en is het plots diep in de nacht. Bij de douane wordt alles streng gecontroleerd. Er mag niet zomaar eten of drinken het land in gebracht worden. Men is (terecht) bang dat inheemse planten en dieren door uitheemse worden uitgeroeid. Onze tent wordt door de douane zelfs volledig uitgepakt om deze te controleren op eventueel meeliftende dieren. Via een luikje aan de andere kant krijgen we van een vriendelijk lachende man onze tent uitgepakt terug. Daar staan we dan ineens met een grote prop tent in een vliegveldhal, lekker handig. We pakken de tent maar weer (inmiddels vakkundig) in midden in de hal. Het vinden van vervoer naar ons hostel voor de nacht gaat wat lastig, maar lukt uiteindelijk toch. Bij het hostel worden we verwelkomd door een typische man. We noemen hem “jezus”, want daar lijkt hij een beetje op. Hoe hij er uit ziet is daarmee voor jullie vast wel duidelijk. Daarnaast fluistert deze man alles. Bij de rondleiding durven we allebei steeds minder geluid te maken. Elk kraakje, elk piepje lijkt te luid. We moeten er samen om lachen wanneer we weer alleen zijn. We slapen hier maar een nachtje, want morgen gaan we de auto ophalen waarmee we rond gaan trekken!
De volgende morgen gaan we in de ochtend vrolijk op weg naar het verhuurbedrijf. Het is een stuk lopen van het hostel, maar we hoeven het maar een keer te lopen, want dadelijk hebben we een auto. Onze grote tassen laten we bij het hostel staan, die halen we straks op met de auto. Bij het verhuurbedrijf overhandigen we de benodigde papieren aan de jongen achter de balie. Hij bekijkt de papieren, tikt wat in op de computer en begint steeds moeilijker te kijken. Oh, oh, daar lijkt wat mis te zijn. Het verhuren van de auto staat pas gepland voor morgen! Ach ja, dat is waar. We hadden een extra dag gepland van te voren om bij te komen van de vliegreis alvorens de auto te moeten ophalen. Uiteraard vragen we of we de auto dan een dag eerder kunnen huren. Helaas blijkt dit niet te kunnen. Wat een pech! Niks auto vandaag, we moeten weer op zoek naar een hostel! Het hostel van afgelopen nacht is vol weten we, dus moeten we op zoek naar iets anders. Gelukkig zijn er tal van mogelijkheden in de buurt, maar elke keer wanneer we vragen of ze nog een kamer vrij hebben blijkt alles vol te zijn. We lopen van hot naar her en uiteraard doet Tom dit vrolijk fluitend. Uiteindelijk vinden we toch wat, voor een redelijke prijs. We zijn blij met de kamer, maar we mogen direct weer op pad om onze grote rugzakken op te gaan halen bij het vorige hostel. Leuk, leuk. Uiteindelijk relaxend op onze kamer vinden we het ergens ook wel prettig zo. We kunnen ons nu namelijk eerst eens even oriënteren op het land. We nemen alle briefjes met tips door die we in de loop van de afgelopen jaren van verschillende mensen hebben gekregen. Wat is waar? Waar willen we naar toe? Na een lang overleg besluiten we morgen als eerste richting de noordelijkste punt van het land te rijden, Cape Reinga.
Het ophalen van de auto verloopt verder zonder problemen en al gauw zijn we een eind op weg. Het rijden gaat door de ervaring in Australië goed. Onder het rijden genieten we van de vrijheid die we nu hebben met een auto. We kunnen stoppen waar we willen. We zien tal van bordjes met leuke stops: uitzichten, wandelingen, winkeltjes etc. Het liefst stoppen we overal, maar dat kunnen we ook weer niet doen want dan komen we nergens. We stoppen bij een geinig tweedehands winkeltje waar we vast twee idiote kerstmutsen kopen voor de kerst. We bezoeken ook Waipu caves, een grottenstelsel waar men gratis zonder gids kan rondlopen. Bij aankomst ontdekken we dat er in de grotten een riviertje loopt die het lopen bemoeilijkt. Na wat klauteren en glibberen over modderige rotsen weten we in de hoofdgrot te komen. Hier zien we voor het eerst glowworms (gloei wormen). Licht fonkelend, als sterren aan de hemel maken deze diertjes van een donkere grot iets magisch. Een erg leuk voorproefje op het waarschijnlijk grotere en spectaculaire Waitomo. Tom probeert uiteraard weer foto’s te maken. Het resultaat is matig. ‘s Avonds overnachten we bij een boer op een stukje land. We hebben een leuk gesprek met de man, die ons spontaan zijn laatste flesje bier aanbiedt. De omgeving waar deze man woont is prachtig. Overigens is al het landschap prachtig tot nu toe. Allerlei heuvels, met leuke huisjes en mooie begroeiing. Het doet ons denken aan een Engels landschap, maar dan nét allemaal wat mooier. Hoe dat komt vinden we lastig te bepalen. Misschien komt het wel door de grote variatie aan begroeiing. Alles lijkt door elkaar te groeien: loofbomen, naaldbomen, palmen en varens. Het resultaat is een variatie voor het oog die elke keer vraagt om gefotografeerd te worden. Wanneer Tom rijdt kraait hij als een papegaai elke minuut: “Foto! Klik, klik, klik! Foto!”. Tom hoopt dat Else dan meteen uit het raam hangt om foto’s te maken. Helaas wordt ze dit snel beu. Zo beu dat ze de camera het liefst naar Toms hoofd slingert. Daarom is het prettig dat ook Else grote stukken rijdt. Dan kan Tom naar hartelust foto’s maken. Cape Reinga blijkt een flink eind rijden te zijn over eindeloos kronkelende weggetjes. Else wordt soms goed misselijk en is blij als we er zijn. Cape Reinga is erg mooi. Er zijn prachtige kliffen waar we een mooie wandeling maken. Op de rit terug naar het zuiden bezoeken we een bos met gigantische bomen. De grootste boom is zeer imposant en een “Wow!” kunnen we niet onderdrukken wanneer we hem zien. Terug in Auckland verkennen we het stadscentrum. Tom gaat hier weer naar de kapper. We vinden Auckland niet veel bijzonders. Niet stom of lelijk, gewoon niet speciaal. Vanuit Auckland rijden we naar het zuiden en dan naar het oosten. We maken een stop bij Matamata. Hier bezoeken we Hobbiton, een filmset uit de filmreeks The Lord of the Rings en The Hobbit. Het is een grote toeristische attractie. We kunnen er niet op eigen houtje rondlopen en moeten met een prijzige toer mee. Met een groep van zo’n twintig mensen lopen we twee uur rond op de set. Tom is een groot fan van de films en vindt het erg leuk om Hobbiton zo in het echt te zien. Het is een bijzonder idee dat al de dingen die we zien ook echt in de films gebruikt zijn. De gids weet nog wat leuke achtergrond informatie te geven wat het geheel ook voor Else interessanter maakt.
‘s Avonds slapen we bij een vrouw op een stukje grond bij een mooi huis bovenop een heuvel. Het uitzicht is erg mooi, maar wanneer de wind opsteekt krijgen we het aardig koud. We vinden deze plekjes om te slapen overigens via een boekje en via een app op de tablet. Hiermee hebben we een overzicht van (bijna) alle kampeerplaatsen in Nieuw Zeeland. We zoeken elke dag een geschikte plek. Vaak gaan we voor de goedkopere campings. Deze hebben vaak weinig faciliteiten, soms alleen een compost wc. Af en toe betalen we wat meer, zodat we kunnen douchen en onze elektrische apparaten kunnen opladen. Het leven in de auto bevalt ons uitstekend. Het is lekker geen tent op te hoeven zetten en echt een eigen plekje te hebben. Het is klein. Zeker omdat we het bed uitgeklapt laten hebben we weinig opbergmogelijkheden. Toch vinden we dit het prettigste. Nu hoeven we niet elke keer te hannesen met de bankstukken om het bed te maken. Bovendien worden we steeds handiger in het opbergen van onze spulletjes. Bij de achterklep hebben we een uitschuifbaar gaspitje en een koelbox. Wanneer het waait of regent is dit wat lastig, maar we redden ons prima. We kunnen dit zeker nog weken volhouden zo!
Na Hobbiton maken we een stop bij een mooi meertje vlakbij Rotorua. Tom heeft een nieuwe raft trip geboekt voor de volgende dag. Deze raft trip is een nóg grotere uitdaging. De watervallen hier zijn van niveau vijf. Maar dat is niet eens de grootste reden waarom Tom nog een keer wil gaan. De grootste reden is een 7 meter hoge waterval waar hij vanaf gaat. Dit is mogelijk de hoogste waterval ter wereld waar men als toerist zonder raft expertise vanaf kan gaan. Vet! De volgende morgen moet Tom zich om 9 uur melden. Mooi op tijd stappen we om 8:15 bij de camping in de auto om te vertrekken. Tom draait de sleutel om en...de auto start niet! We proberen het nog meerdere keren, maar de auto wil niet starten. Dat komt nu eens even niet goed uit. Die raft trip gaat Tom niet halen zo en hij heeft al betaald! We hebben verschillende verhalen gehoord van mensen die ‘s avonds de lamp in de auto te lang hebben aan gelaten en daardoor de volgende dag niet meer konden starten. Alhoewel we hierdoor goed letten op ons licht verbruik verdenken we als eerste de accu. We informeren bij kampeergenoten of deze misschien startkabels bij hebben. Helaas lijkt niemand deze te hebben. Dan de auto maar aanduwen? Hoe zou dat moeten met een automaat? Else kruipt achter het stuur en Tom begint te duwen. Al gauw helpen een stuk of vijf mensen mee. Met verschillende manieren proberen we de auto al duwende te starten, maar niks lukt. Dan weet iemand ons te vertellen dat je een automaat niet op deze manier kan starten. Einde oefening dus. Maar dan blijkt iemand toch startkabels te hebben. Helaas wil het zelfs met deze kabels niet lukken. De accu is niet langer hoofdverdachte. We controleren nog het oliepeil, maar als blijkt dat die ok is vrezen we dat wij dit niet zo zelf kunnen oplossen. We besluiten een hulplijn te gebruiken. We hebben van het verhuurbedrijf een nood telefoonnummer gekregen voor situaties als deze. Als we willen bellen blijkt dat we geen ontvangst hebben met de telefoon. Else loopt naar de grote weg in de hoop daar wel bereik te hebben, maar nee hoor niks. Na wat wikken en wegen besluit Tom met twee Polen in een auto mee naar het stadje te liften, om daar hulp in te schakelen via het telefoonnummer. Else blijft bij de auto om de hulp te kunnen ontvangen. Plots zijn we van elkaar gescheiden en kunnen elkaar niet meer bereiken via een telefoon. Helemaal zoals vroeger maken we duidelijke afspraken hoe we elkaar weer gaan vinden later op de dag. Tom heeft in het stadje wel bereik en krijgt via de hulplijn instructies naar een garage te gaan. Hier wordt hij ontvangen door haastige mensen en voor hij het weet zit hij met een grote vent voorin in een sleepwagen. Terug bij de camping weet deze meneer de auto toch te starten, maar hij vertelt dat er wel iets niet helemaal in orde lijkt te zijn. De auto moet gecontroleerd worden in de garage. Dus daar gaan we weer met de sleepwagen. Bij de garage kunnen ze uiteindelijk niks vinden. Heel vreemd, maar gelukkig zijn we verzekerd tegen de kosten. We leren een truukje om de auto te starten mocht het probleem zich opnieuw voordoen. (Het is later inderdaad nog een paar keer gebeurd, dus er is wel degelijk iets met de auto aan de hand. Omdat we het zelf kunnen oplossen hoeven we er nu niet voor naar de garage.) Tom heeft het raften inmiddels natuurlijk gemist. Hij belt in het stadje het raft bedrijf en vraagt of ze hem misschien willen matsen en of hij misschien een andere keer nog kan gaan. Na wat gemopper mag Tom diezelfde dag ‘s middags nog mee. Wat een geluk! We rijden er direct naar toe zodat we er nu in ieder geval op tijd zijn. Daar aangekomen hebben we nog een paar uur de tijd. Tijd genoeg om een wandelingetje te maken en de verschillende watervallen te bekijken. De watervallen zijn erg indrukwekkend, maar we vinden het gebied vooral ook echt heel mooi. Een bepaald stuk heeft prachtig blauw/groen gekleurd water met veel tropische overhangende begroeiing. We vinden het net een tropisch zwembad. Licht beduusd kijken we elkaar aan en komen tot de conclusie dat we simpelweg nog nooit zo’n mooie rivier hebben gezien. Dan is het tijd voor Tom om te gaan raften. Else gaat weer langs de rivier lopen en kan zo meekijken en foto’s maken. Tom zit voorin met een andere jongen. De 7 meter hoge waterval is geen kattenpis. De grote raft verdwijnt compleet onder water door het geweld van de waterval. De jongen naast Tom wordt uit de boot geslagen en Tom weet zich nog net met een hand vast te houden en aan boord te blijven. Dat scheelde niet veel! Dat er hier iemand uit de boot geslagen wordt gebeurt vaak en is gelukkig niet gevaarlijk op dit punt in de rivier. Tom vind het raften fantastisch. Dit is voor hem de droom versie van raften: geweldige watervallen en een prachtige omgeving!
Na ons auto en raft avontuur besluiten we het vulkanisch gebied op het noordereiland te verkennen. We maken een flinke wandeling en bezoeken daarnaast Wai-o-tapu. We vinden het erg bijzonder allemaal. Het is een vreemd en wat mysterieus landschap. Hier en daar zien we een rookpluim uit de rotsen komen of horen we modder en water borrelen. Vaak ruikt het naar rotte eieren en zijn er door de zuren en mineralen vreemde, soms felle kleuren te zien. We zien ook een grote geiser in actie. Helaas is dit wel een grote toeristische attractie. We rijden er letterlijk in file naar toe. Wanneer iedereen op de tribune zit verschijnt er bij de geiser een man met microfoon die de boel komt “opzwepen”. Dan wanneer het tijd is gooit deze man een zak zeep in de geiser en dan begint deze spontaan te spuiten. Het is bijna nep te noemen zo, maar het is toch echt een natuurlijke geiser. Door de zeep wordt slechts de oppervlaktespanning van het water zwakker. Hierdoor spuit de geiser sneller. Zonder zeep zou de geiser uiteindelijk ook spuiten, alleen niet vaak genoeg. Leuk om zo’n geiser te zien, jammer van het circus. Nadat we dit gebied voldoende gezien hebben rijden we naar een iets duurdere camping voor de nacht. Hier zijn wat meer faciliteiten zodat we kunnen douchen en onze elektrische apparaten kunnen opladen. Daarnaast heeft deze camping een aantal thermale baden. Baden gevuld met natuurlijk verwarmd water. De verschillende baden hebben allemaal net een andere temperatuur, variërend van 35 tot 42+ graden. Het is een wat vreemde ervaring om zo buiten het water in te kunnen stappen zonder eerst de kou te hoeven overwinnen. Het is eigenlijk hetzelfde als een bad thuis, maar dan buiten en veel groter. We vinden het heerlijk.
Vanuit hier rijden we via de Desert road naar het zuiden. De Desert road is een weg door een plots dor, uitgestrekt landschap. Het is bizar hoe snel het landschap hier verandert. Helaas begint het te regenen waardoor de illusie van een woestijngebied wat wordt doorbroken. Toch vinden we het een leuke, mooie rit. Bij het rijden naar het zuiden passeren we Tongariro, een berg en vulkanisch gebied die ons door verschillende mensen is aangeraden te bekijken. Kim en Arjan hebben daar een geweldige wandeling gemaakt. Na bij een informatiecentrum hier het een en ander over gelezen te hebben besluiten we een vier daagse wandeling te boeken. Helaas zijn alle hutten op deze route al volgeboekt, dus moeten we tentplaatsen kiezen. Dat wordt wat! We zullen dan dus met tent en bepakking voor vier dagen op sjouw gaan. Het zal een grote uitdaging worden. Waarschijnlijk nog groter dan onze wandeling in de bergen van China. We starten deze wandeling op 2 januari, dus we hebben nog even om het wandelen te oefenen. Wandelen doe we overigens tot nu toe in Nieuw Zeeland bijna dagelijks. Overal waar we komen is het mooi en zijn verschillende interessante wandelingen te maken. Het zijn er inmiddels al veel te veel om hier allemaal te beschrijven.
Bij Wellington pakken we op 1 december de ferry naar het zuidereiland. In Wellington willen we een schijnbaar gigantisch museum bezichtigen, maar door slecht nieuws over Toms oma besluiten we gewoon een dagje niks te doen en bij de camping te blijven. Dat museum komt wel op de weg terug. Zo bewaren we op het noordereiland meer voor de weg terug, zodat die ook leuk blijft. We kijken uit naar het zuidereiland. Er is daar ook zo ontzettend veel te doen en te zien! Wij zijn benieuwd!