Nieuw Zeeland - deel 3

In Queenstown is ontzettend veel te doen in de vorm van actie en spektakel. Zo kun je er bungee jumpen, een big swing maken, parachutespringen, mountainbiken, met een jet boat mee etc. etc. Na lang in dubio gezeten te hebben besluiten we hiervan niks te doen! Else is niet zo van dit soort activiteiten en Tom heeft er op een of andere manier nu ook geen behoefte aan. Tom heeft in Afrika een vreselijke sprong gemaakt, heeft parachute gesprongen en daardoor hoeft dit nu niet perse. We gaan wel met een kabelbaan weer een heuvel op voor een mooi uitzicht over stad en omgeving. We kijken nog rond in het stadje en gaan dan door richting de west kust.

We rijden naar Fox Glacier (gletsjer). Dit is een rit van 5,5 uur, het langste dat we tot nu toe achter elkaar gereden hebben. Bij aankomst boeken we een helikoptervlucht naar de gletsjer met ijswandeling voor de volgende dag. Het meisje achter de balie vertelt ons dat het weer morgen twijfelachtig is en dat vandaag alle helikoptervluchten geannuleerd zijn. Dat is dus opnieuw spannend met het weer. We rijden naar een camping in de buurt dicht bij de zee. Er zijn hier veel Sand flies (kleine vliegjes die bijten) dus we kruipen snel in onze auto. Er zijn helaas toch een heleboel vliegjes de auto in gekomen. Na een vreselijke slachtpartij kunnen we eindelijk ontspannen. De volgende ochtend is het stralend weer. Vanaf de camping zien we de bergen en gletsjers prachtig liggen. Dat is goed nieuws! Enthousiast springen we in de auto en rijden richting Lake Matheson. Vanaf dit meer schijn je een prachtig uitzicht op de bergen te hebben waarbij de bergen ook nog eens heel mooi in het meer weerspiegeld worden. Onderweg naar dit meer maken we een stop bij een picknick plaats. Vanaf hier zien we de bergen en de gletsjer echt waanzinnig mooi liggen. Alleen de piek van Mount Cook wordt helaas door een wolk aan ons zicht onttrokken. Terug in auto op weg naar Lake Matheson zien we hoe steeds meer wolken zich voor de bergen verzamelen. De rit van de picknick plaats naar het meer is nog geen 15 minuten, maar bij aankomst zijn alle bergen al achter de wolken verdwenen. Tegen beter weten in besluiten we toch de wandeling rond het meer te maken naar die ene unieke foto locatie. Bij de foto locatie aangekomen vinden we een bord met informatie en foto’s van het uitzicht. De foto’s zijn sprookjesachtig mooi, maar wanneer wij zelf het uitzicht bekijken zien we een grauwe lucht, wolken voor de bergen en nul reflectie in het meer want blijkbaar waait het te hard. Als leuk contrast maken we een foto van het bord en van ons uitzicht: hoe het had kunnen zijn en hoe het is. De mooie ochtend is dus in no time omgeslagen en we maken ons zorgen over onze helikopter trip naar de gletsjer.

We informeren bij het boekingskantoor of onze trip vanmiddag nog door gaat, maar ze kunnen ons nog geen uitsluitsel geven. Het weer wordt slechter, maar we blijven hoop houden. Het weer kan namelijk altijd weer ineens omslaan hebben wij ons laten vertellen. Dan is het tijd om ons voor de trip te melden en om te horen of het door gaat. Tijdens het introductie woordje van de gids horen we dat het nog steeds twijfelachtig is of we kunnen gaan. Toch beginnen we met het verzamelen en aantrekken van spullen voor de trip. Nadat we allemaal onze spullen bij elkaar hebben gevonden stappen we in een bus die ons naar de helikopter brengt. Nog altijd is er geen uitsluitsel gegeven over de trip. Vol spanning zitten we in de bus. We zien de hangar met helikopter op zo’n 100 meter afstand wanneer de gids bericht krijgt dat de hele trip toch niet door kan gaan. Er zijn te veel wolken. Wat een anti climax! Erg teleurgesteld rijden we terug naar het kantoor. Morgen is het weer iets beter dus we hebben het plan onze trip naar morgen te verschuiven. Bij terugkomst in het kantoor blijkt echter dat alles volgeboekt is voor de komende weken. Onze trip kan niet meer.

We gaan snel weg uit dit donderse plaatsje, met die donderse gletsjer en dat donderse weer! In ongeveer 20 minuten rijden we naar het volgende plaatsje met een beroemde gletsjer: de Frans Josef. We stoppen hier bij het eerste beste kantoortje en hopen hier alsnog een helikoptervlucht met wandeling op de gletsjer te boeken. Helaas is ook hier alles voor de komende tijd al volgeboekt. Ze hebben wel nog senic flights, helikopter rondvluchten zonder wandeling. We worden hier al pratende steeds enthousiaster over en besluiten dit te doen. We krijgen te horen dat als we geluk hebben en het weer een beetje betrekt we vandaag al zouden kunnen gaan. We wachten opnieuw licht gespannen af maar het weer wordt alleen maar slechter. We rijden naar een camping in de buurt en besluiten het morgen nog een keer te proberen. Na een overleg besluiten we onze verdere reisplannen wat aan te passen. We strepen een aantal dingen weg zodat we overal wat meer tijd hebben. De volgende dag is het weer iets beter, maar nog steeds niet echt goed. We gaan langs het kantoor om te vragen hoe de situatie nu is. Uiteraard twijfelachtig. We moeten in de buurt blijven zodat ze ons kunnen bellen wanneer onze trip door gaat. Ook moeten we opletten of we helikopters zien vliegen, wat uiteraard een goed teken is. We besluiten in de buurt van dit plaatsje wat geocaches te pakken. Het weer lijkt steeds iets beter te worden dus we krijgen stille hoop dat onze trip door gaat. Na het geocachen rijden we naar een uitzichtpunt op de Frans Josef gletsjer. We kunnen de gletsjer zowaar deze keer zien! Het weer lijkt opnieuw te verbeteren. We besluiten een mooie wandeling te maken in de richting van de gletsjer. We genieten van het uitzicht en worden steeds optimistischer. Halverwege de wandeling horen we plots iets in de lucht. Zou het? Ja hoor we horen een helikopter! We lopen nog een klein stukje verder, maar wanneer we nog een helikopter horen besluiten we als de donder terug te gaan naar het kantoortje. We hebben niet overal bereik met de telefoon dus misschien hebben we al onze oproep gemist. Snel snel rijden we terug naar het stadje en het kantoor.

Opnieuw vragen we wat de situatie is. Nog steeds twijfelachtig! Waarom vragen wij want de lucht is nu toch mooi blauw? Het waait te hard! Nu breekt onze klomp. Misschien dat de wind afneemt later op de dag. We blijven nu echt in de nabijheid van het kantoor, want we willen geen helikopter missen. En zo brengen we alweer uren in spanning wachtend af. De wind neemt niet af en tegen de avond wordt ons geadviseerd de hoop voor vandaag op te geven. We boeken onze trip (uiteraard onder voorbehoud) voor morgenochtend, maar eigenlijk zijn wij er he-le-maal klaar mee. We zitten nu al dagen in spanning en worden continu van links naar rechts geslingerd in onze verwachtingen en worden keer op keer teleurgesteld. We zijn nu al dagen in mineur stemming en dit beginnen we zonde van onze reis te vinden. Het is heel leuk zo’n helikopter rondvlucht, maar we hebben beide eerder op gletsjers gestaan en vragen ons dus af of we het dit allemaal wel waard vinden. We proberen het morgen nog één keer en wanneer het dan niet lukt zijn we hier weg! Basta!

De volgende ochtend is het stralend weer én windstil! We springen vol goede moed in onze auto en rijden naar het kantoor. Zou het deze keer door gaan? Jawel hoor, deze keer hebben we geluk en is het weer perfect. Na een paar minuten wachten op de andere vier mensen die mee gaan stappen we in de bus en rijden naar de helikopter. Tijdens het ritje kunnen we het nog steeds bijna niet geloven dat het door gaat. Na het instappen in de helikopter vertrekken we al gauw. We verbazen ons over het opstijgen. Er is geen opzwellend loeien van de motor en geen aanloop. Gewoon WAP de lucht in. En dan maken we een vlucht van ongeveer drie kwartier. Dat is kort, maar het is waanzinnig. We stappen kort in een compleet andere wereld. Een wereld waar we nooit eerder zijn geweest. Ja we hebben eerder gletsjers gezien en er zelfs op gestaan, maar dit is echt anders. Eindeloze bergketens strekken zich om ons heen uit. Sneeuw en ijs overal. Nergens is deze sneeuw en ijs aangetast door mensen of dieren. Soms is het ijs perfect wit en perfect glad. Het lijkt dan net glazuur op een chocolade taart. Op andere momenten zien we gigantische kloven in het ijs waaruit gigantische brokken zijn los gebroken. We zien dé grote bergen als Mount Cook en Mount Tasman in volle glorie. Prachtige witte punten die hoog boven alles uitsteken. Langzaam vliegen we met de helikopter hier tussendoor. We maken een landing in de sneeuw en kunnen kort even rondlopen en foto’s maken. Hier schieten we de foto die we later als kerstkaart versturen. Dan stappen we opnieuw in de helikopter en vliegen over de Tasman gletsjer en uiteindelijk de Frans Josef gletsjer terug. Terug uit deze droomwereld, terug naar de aarde. Een anderhalf uur later staan we weer in het kantoor en zijn licht beduusd van alle fantastische indrukken in eigenlijk zo’n korte tijd. Een absoluut hoogtepunt in onze reis!

De volgende avond gaan we op pad met een gids om kiwi’s te kijken in het wild. Je kunt deze erg schuwe dieren op meerdere plaatsen in Nieuw Zeeland in gevangenschap bekijken, maar wij vinden het leuk om deze dieren in hun eigen omgeving te zien. Bij de start van onze excursie krijgen we van onze gids te horen hoe lastig het kan zijn om deze dieren te vinden. Ze zijn heel erg gevoelig voor geluid. We mogen geen ritsel broeken aan, mogen niet praten en mogen geen foto’s maken. Bij het minste of geringste schrikt dit dier en zien we niks. Omdat we met een ongewoon grote groep (11) zijn wordt het nog extra moeilijk. Op locatie leren we van de gids verschillende trucjes hoe we als groep minder geluid kunnen maken. Als strakke eenheid gaan we op pad en al gauw stoppen we bij een plek waar we mogelijk kiwi’s kunnen gaan zien. Op onze hurken wachten we af... Hoe lenig wij ook lijken, de verzuring wordt al gauw bijna ondraaglijk. Toch mogen we eigenlijk niet bewegen, want elk geluidje kan te veel zijn. Na zo’n 15 minuten zien we hoe een kiwi een hol in kruipt. Even later horen we een tweede kiwi roepen. Nog altijd gehurkt wachten we af. Uiteindelijk zien we ook de tweede kiwi bij het hol rond scharrelen. Een klein uur later mogen we eindelijk bewegen en opstaan. We zijn lichamelijk even een wrak, maar de trip is een succes! Leuk om deze zeldzame dieren gezien te hebben.

We vervolgen onze reis verder naar het noorden. We komen nu op het punt waar we de vorige keer Arthur’s Pass over zijn gegaan. Ook nu nemen we deze pas om naar het oosten te gaan. We hebben namelijk het noord-oosten van dit eiland nog niet gezien. Het weer is dit keer prachtig en zo zien we ook Arthur’s Pass nog helemaal goed. Tom maakt alle foto’s van de vorige passage nog een keer, maar dan met blauwe luchten. Het is vandaag kerst en we hebben heel de dag onze kerstmutsen op. Het is wel puffen geblazen, want het is 30+ graden. Op de camping genieten we van een maar liefst 5 gangen diner. We eten: soep, zalmcocktail, stokbrood met aioli, quiche en chocolademuffins. Een rare kerst is het wel zo in de brandende zon.

Aan de oostkust stoppen we bij Kaikoura. We hebben het plan hier dolfijnen te gaan kijken en met zeehonden te gaan zwemmen. Het zwemmen met dolfijnen was op het moment van boeken al volgeboekt. Wel zijn we op een wachtlijst gezet, maar verwachten daar niet veel van. Tot onze verbazing krijgen we echter een telefoontje dat we toch mee kunnen met zwemmen! Gaaf! Het zwemmen met (en kijken naar) dolfijnen is een zeer populaire activiteit. Het gebeuren is dan ook vrij massaal. Gelukkig wordt de mensen massa opgesplitst in drie groepen, waardoor het wat kleinschalig blijft aanvoelen. Toch missen wij wat de persoonlijke betrokkenheid van het personeel. Door het wat tegenvallende tripje in Akaroa zijn we licht gespannen. Gaan we wel dolfijnen zien? Willen ze deze keer wel interactie met ons? Tijdens deze trip blijkt al gauw dat deze zorgen niet nodig zijn. We zien letterlijk honderden dolfijnen. De een na de ander maakt een sprong uit het water. We zien zelfs een enkele dolfijn een salto maken. Geweldig! Ook het zwemmen is een groot succes deze keer. De dolfijnen vliegen (zwemmen) ons om de oren. Als een soort torpedo’s schieten ze links en rechts langs. Dankzij de duikbrillen kunnen we de dieren goed zien onderwater. Vooraf hebben we te horen gekregen dat het maken van geluidjes de interesse kan wekken van de dolfijnen. Als een stel idioten liggen we met z’n allen piep geluidjes te maken in het water. Het lijkt echter te werken, want sommige dolfijnen komen dichtbij of komen een aantal keer terug om bij ons te kijken. Een aantal dolfijnen lijken te willen zien hoe goed we kunnen zwemmen en zwemmen rondjes om ons heen. Ze lijken het interessant te vinden als je ze probeert bij te houden door mee te draaien. Als een tornado gaat de dolfijn steeds sneller en sneller. Uiteindelijk verliezen we dit wedstrijdje ondanks dat de dolfijn de buitenbocht heeft en wij in het midden zwemmen. Door al deze actie is het een vrij intensieve ervaring. Helaas worden we na het zwemmen misselijk van de golven en zijn we blij als we weer aan land zijn, maar het was echt geweldig om mee te maken.

De volgende dag gaan we zwemmen met zeehonden. We zijn erg benieuwd hoe dit is in vergelijking met het zwemmen met de dolfijnen. De opzet van de trip is in ieder geval totaal anders. De groepen zijn een stuk kleiner en er is meer persoonlijk contact. Zo gaat de gids, in tegenstelling tot de dolfijnen trip, ook mee in het water. Tijdens deze trip moeten we meer zoeken naar de dieren, want het zijn er een stuk minder. Door het mindere weer zitten veel zeehonden op de rotsen en minder in het water. Hierdoor lijkt deze trip een fiasco te worden. Gelukkig weet onze gids uiteindelijk een plek te vinden waar verschillende zeehonden van de rotsen komen en in de zee springen. In tegenstelling tot dolfijnen vinden deze dieren het niet prettig wanneer we geluid maken. Alles moet stil en rustig. Zelfs het zwemmen moet zo min mogelijk met gespetter. Hierdoor is deze ervaring totaal anders. Gisteren heftig, met veel actie. Nu heel rustig en ontspannen. Langzaam maar zeker voelen de zeehonden zich meer op hun gemak met ons en komen dichterbij. Heerlijk relaxed zwemmen ze door het water. Sommige hangen op hun kop in het water en krabben zich met een vin aan hun kont. Dan worden de dieren echt nieuwsgierig en komen heel dichtbij. Sommige zeehonden komen tot wel 10 cm van ons gezicht! Het water is niet heel helder op deze locatie. Sommige zeehonden maken hier gebruik van en spelen een soort kiekeboe met ons. Vanuit het niets komen ze dan plots uit het troebele water tevoorschijn en verdwijnen weer. Plots lijken de dieren ergens van te schrikken en schieten pijlsnel langs ons heen. Ineens zien we dat deze ontspannen rustige dieren toch ook razendsnel kunnen zijn. Gelukkig bedaren ze gauw weer en kunnen we nog een tijdje verder met ze poedelen. Deze trip is dus in bijna alle opzichten anders, maar toch minstens zo leuk! Het maakt beide trips extra bijzonder wanneer je bedenkt dat dit wilde dieren zijn. Ze zijn niet getraind om naar ons toe te komen, ze krijgen geen eten van de mensen. Ze doen dit zelf, uit eigen interesse, omdat ze daar zelf zin in hebben.

Na al deze geweldige ervaringen moeten we het zuidereiland al bijna weer verlaten. Op 31 December pakken we de boot terug naar het noordereiland. Daar hebben we nog een aantal bijzondere dingen in het vooruitzicht. Wij zijn benieuwd!