Australië - deel 4

De afgelopen dagen hebben we veel regen gezien en ook tijdens de busreis naar Airlie Beach blijft het plenzen. We willen graag kamperen op twee stranden op twee eilanden, dus met dit weer zijn we niet echt blij. We hadden het beeld dat we continu zon zouden hebben op dit traject van de reis, maar dat is dus zeker niet het geval. Vlak voor aankomst weet de zon echter weer door te breken. Snel kijken we naar wat weersvoorspellingen voor de komende week en die geven “kans op regen” aan. Tja, wat moeten we daar nu weer van denken. We besluiten toch het plan voort te zetten, we zullen vast ook wel momenten van zon hebben. Eventueel natte dingen zijn dan zo droog en koud is het nooit. Kamperen op deze eilanden is niet zomaar even geregeld. Voor het kamperen op de eilanden hebben we een “permit” (vergunning) nodig, die we via een site van de overheid moeten kopen. De website werkt alleen niet en onze internetverbinding werkt vaak ook niet mee. Voor de oversteek naar de eilanden moeten we een watertaxi boeken. Nu is het zo dat voor zowel de permits als zitplaatsen voor de taxi een zeer beperkt aanbod geldt. Wat moeten we nu eerst boeken? Dadelijk hebben we het een gekocht maar is het ander uitverkocht. Gelukkig vinden we een bedrijfje die alles voor ons wil regelen. Na wat mailtjes heen en weer lijken de zaken geregeld te zijn. De strandjes waar wij gaan kamperen zijn erg afgelegen. Er kunnen maximaal zo’n 6-9 tenten staan en er zijn geen winkeltjes of douches. We moeten dus vooraf voor een week eten kopen. Samen gaan we in Airlie Beach naar de supermarkt. We kopen allerlei dingen, onder andere brood voor een week, wat wraps, pannenkoekenmix, fruit en cider. We hebben een koelbox met ijs gehuurd dus daar kunnen we mooi wat in bewaren. Door al het eten en drinken dat we mee moeten nemen is Toms grote rugzak loodzwaar. Gelukkig hoeven we maar een klein stukje te lopen naar de bus die ons naar de haven brengt. Bij de haven hebben we al gauw het juiste kantoortje gevonden. Helaas is er geen hond te bekennen. Na een half uurtje wachten verschijnt toch een mevrouwtje. Alles is ok en we kunnen met onze spullen aan boord stappen van de kleine watertaxi. Onze spullen zijn dan inmiddels verder aangevuld met kooktoestel, gasflessen, duikpakken, snorkelspullen, borden, bestek, koelbox, azijn (tegen kwallenbeten), afwasmiddel en niet te vergeten 60 (!) liter water om te drinken. We sjouwen ons een breuk, maar ook nu zijn het maar korte stukjes. De watertaxi brengt ons in ongeveer 2 uur varen naar onze eerste strandbestemming, Whitehaven beach. Dit wat grotere strand is werkelijk prachtig om te zien. Het zand is wit en super fijn. Tussen wat kleine boompjes vinden we een mooi plekje in de schaduw. Er zijn maar een paar andere mensen, dus lekker rustig. Uiteraard gaan we even op het strand liggen. We zien dan hoe honderden toeristen met boten en watervliegtuigen op ons strand worden gedumpt. Eerst vinden we dit jammer, want we willen graag meer privé zitten op het strand. Maar dan zien we dat alle toeristen rond een uur of 5 ‘s avonds weer moeten vertrekken terwijl wij mogen blijven. Dahaag! Denkbeeldig zwaaien we de toeristen uit. De toeristen. Net of we dat zelf niet zijn natuurlijk, maar we voelen ons al gauw lokale bevolking van dit eiland. Het proces van komen en gaan van de massa’s mensen is een dagelijks gebeuren en is vermakelijk om naar te kijken. Als de mensen weg zijn is het heerlijk rustig op het strand. We lezen veel en gaan meerdere keren snorkelen. Het snorkelen moet met een pak aan, want er kunnen levensgevaarlijke kwallen zijn. Met pak is het, volgens de vrouw bij de receptie in de haven, nagenoeg veilig. Daar moeten we het dan maar mee doen. Tijdens het snorkelen zien we veel verschillende vissen. Ook zien we nog enkele roggen. Zeeschildpadden zijn helaas nergens te bekennen. Op een morgen al ontspannend in bed horen we een Duitse jongen aan iemand vertellen dat hij een zeeschildpad heeft gezien tijdens het snorkelen. Wel pot jan drie! Tom heeft al 4 keer gesnorkeld en nog niks gezien en deze Duitser die er een middag is schiet direct raak??! Als een bezetene springt Tom uit de tent en begint als een idioot zijn snorkelpak aan te trekken. Tom wil zó graag een zeeschildpad zien, dit lijkt het moment! Na wat vage aanwijzingen van de Duitser duiken Tom en even later ook Else het water in. We zoeken zo’n uur lang, maar kunnen geen schildpad vinden. Licht teleurgesteld besluiten we weer uit het water te gaan. We zijn nog geen 10 meter op het strand als we een meisje tegenkomen die ons leuk vertelt zojuist een zeeschildpad te hebben gezien. “Waar dan??!!” Opnieuw rent Tom als een gek het water in. Else blijft op de kant om te helpen. Na zo’n dertig meter zwemmen kijkt Tom naar het strand, vragend om aanwijzingen. Hij ziet daar Else en het andere meisje verwoed zwaaien. Tom zwemt alle kanten op maar ziet niks. “Krijg nu toch het heen en weer!”, denkt Tom. Vanaf de kant is een zeeschildpad veel makkelijker te vinden dan in het water. Het zicht in het water is ook niet optimaal met zo’n 3 meter. Totaal gefrustreerd en verslagen besluit Tom weer uit het water te gaan. Op het moment dat Tom weer op het strand naast Else staat zien we alle drie de schildpad in zee zwemmen. Nu heeft ook Tom duidelijk de plek gezien en met z’n drieën racen we opnieuw het water in. Nog nooit zwom Tom zo hard, want voor je het weet zit die schildpad weer compleet ergens anders. Maar dan zien we hem, en het is geweldig! De zeeschildpad is lekker zeegras aan het eten op de bodem van de zee. Het lijkt hem totaal niet te storen dat wij er zijn. Om de ongeveer 5 à 10 minuten begint de schildpad te zwemmen om bovenwater adem te halen. En tijdens dit zwemmen zijn zeeschildpadden het mooist. Heerlijk ontspannen en gracieus glijdt hij door het water. Tom zwemt stukken met de schildpad mee. Letterlijk zij aan zij en oog in oog. Fantastisch! Tom is dolgelukkig, zijn grote wens is nu ook vervuld.
Alhoewel het kamperen heerlijk rustig en ontspannen is, is het toch ook afzien. We hebben nergens de mogelijkheid om even echt ontspannen lekker te zitten. Het liggen op het zand is snel pijnlijk aan Toms nog steeds kwetsbare rib. We worden vies en kunnen niet wassen of douchen. En dan zijn er nog de dieren. We worden echt omringd door allerlei dieren. Vaak super leuk, soms wat minder. Leuk zijn de wallabies die in de schemering naar eten komen zoeken tussen de tenten. Leuk zijn alle geluiden. Er lopen tal van leguanen rond (die gelukkig niks doen) en kleine hagedissen. Minder leuk zijn de spinnen en slangen. Op de eerste avond wanneer we onze tent uit willen gaan om even te plassen zien we door het gaas hoe een spin in het voortentje net bezig is in een schoen van Else te kruipen. Normaal gesproken maakt dat ons niet zo uit en zouden we die spin even wegwerken, maar we zijn in Australië en misschien is dit een levensgevaarlijke spin. We hebben geen kennis van spinnen en weten niet waar we mee te maken hebben. Is hij gevaarlijk? Hoe reageert deze spin wanneer we de tent opendoen en er langs stappen? We zouden ons even kunnen vermannen en gewoon de tent uit kunnen gaan, maar mogelijk riskeren we dan letterlijk ons leven. Een pareltje zweet verschijnt op ons voorhoofd. Plots zitten we gevangen in onze tent en we moeten zo nodig plassen! Tom besluit de schoen met spin bliksemsnel op te pakken en ver van de tent weg te gooien. Hoe behendig Tom ook altijd is, het mislukt jammerlijk. De schoen weet hij weg te werpen, maar de spin valt op de grond! Met grote schrik trekt Tom snel zijn hand terug in de binnentent en ritst het gaas weer dicht. Dan zien we de spin op de flap van de buitentent zitten. Nu is het Else die moedig iets probeert. Met een snelle tik tegen de flap probeert ze de spin te lanceren, weg van de tent. PAF! Ook dit mislukt compleet. De spin laat zich vallen en verdwijnt uit ons zicht! Samen zoeken we nog zo’n 10 minuten, maar kunnen de spin niet meer lokaliseren. Is hij weg gegaan? Of zit hij onder een flap ergens in de buurt? Na lang wikken en wegen besluiten we de stap te maken. We gaan er vanuit dat de spin ons niet spontaan aan zal vallen als wij er voorzichtig langs stappen. Met zweet op de rug en knikkende knieën stappen we met chirurgische precisie de tent uit. Het is gelukt!
Ook met een slang hebben we een confrontatie. Tom kan niet op slippers lopen en loopt vaak op blote voeten. Dit betekent dat hij altijd goed op moet letten waar hij zijn voeten neer zet. Als het donker is lopen we altijd met de zaklamp voor onze voeten gericht. Dagen lang komen we niks tegen en Tom denkt nog “het is misschien ook een beetje overdreven om zo te lopen”. Dan komen we plots op nog geen meter van onze voeten midden op het pad een slang tegen. Hadden we geen zaklamp gehad dan waren we er echt bovenop gestapt. Snel doen we een aantal stappen achteruit. De slang kruipt gelukkig stilletjes weg. We hebben naderhand opgezocht om welke soort slang het waarschijnlijk ging. Het is waarschijnlijk een Eastern Brown Snake geweest, de op een na giftigste slang ter wereld. Een slang die agressief kan zijn, soms mensen aanvalt en soms zelfs achtervolgt...
Het tweede strand waar we kamperen heet Crayfish beach en is nog rustiger. Hier komen geen andere toeristen met boten. De eerste 2 dagen zijn we zelfs helemaal alleen. Wat een rust, heerlijk! Tijdens de laatste dagen kamperen ontdekken we dat al ons brood bedorven is. Stom als we zijn hebben we alle goed houdbare dingen al op. Plots hebben we dus een voedsel probleempje. We delen samen een cup a soup, maken met een restje beslag een mini pannenkoekje en nemen ieder een halve banaan als ontbijt. Al met al hebben we het goed gered met het eten, maar we zijn terug op het vaste land wel rap naar de Mac Donalds gerend!

Vanuit Airlie Beach gaan we voor de laatste maal met de grote bus. We rijden in ongeveer 10 uur naar onze eindbestemming in Australië: Cairns. Cairns is een grote stad met veel grote groene jungle-achtige bomen en struiken, erg mooi. Vanuit Cairns doen we nog een boel activiteiten. Als eerste gaan we snorkelen en duiken bij het Great Barrier Reef, een gigantisch gebied met mooi koraal ten oosten van Australië. Op de dag dat wij dit doen is het helaas slecht weer. We liggen in de stromende regen in de zee te snorkelen. Ach, je wordt toch nat en onderwater merk je er niks van. We vinden het koraalrif erg mooi, maar minder kleurrijk dan we verwacht hadden. We zien honderden, misschien zelfs duizenden vissen, maar helaas geen zeeschildpadden. Bij het duiken ziet Tom kort een 2-3 meter grote Grey nurse shark (Zandtijgerhaai) super vet! Tom maakt met puur geluk een wereldfoto van een gigantische vis (zie foto met gekleurde vis en blauwe achtergrond) Het is net nep. Een 3D model gemaakt op de computer ofzo, maar wij verzekeren jullie dat dit echt is (geen Photoshop trucage). Misschien dat we deze plaat wel afdrukken en ophangen wanneer we weer terug zijn.
De volgende dag gaan we ieder apart op pad. Tom wil namelijk erg graag gaan raften en Else ziet dit totaal niet zitten. Het raften is erg aan de prijs en daarom kan Else ook flink uitpakken. Else besluit een trip naar de dierentuin te doen, waarbij ze bij allerlei dieren in het hok mag, dieren mag voeren en mag vasthouden. Else ziet allerlei dieren. Een aantal heeft ze al gezien in het wild, maar een aantal ook niet. Zo ziet ze voor het eerst een Wombat, een schattig dier om te zien dat je spontaan wil knuffelen. Else mag zelf een krokodil voeren met een stok en houdt (heel stoer!) een gigantische python vast. Tom heeft het ook goed naar zijn zin. Hij doet het “extreme” pakket raften. Dit houdt in dat hij naast de niveau 3-4 watervallen ook van 6 meter hoge rotsen springt en uit de boot in de rivier activiteiten doet. Zo wordt de boot op een bepaald moment midden in een waterval vast gezet. Tom moet dan aan de achterkant uit de boot de waterval in springen. Hij wordt dan vervolgens onderwater onder de boot door zo’n 20 meter mee gesleurd. Tom vind het allemaal prachtig.
Tot slot maken we nog een trip naar Cape Tribulation. Dit is een oud jungle gebied dat tot de kust door loopt waar het grenst aan het Great Barrier Reef. Beide gebieden staan op de UNESCO lijst, wat erg bijzonder is. De rit er naar toe is erg mooi via een bochtige weg langs de kust door heuvels en jungle. Else wordt door alle bochten helaas misselijk dus die is blij als we er zijn. Bij Cape Tribulation verblijven we 2 nachten in een hut. Op het park is ook een sfeervol restaurantje met terras dat overdekt is met een gigantisch doek. Hier relaxen we veel in de schaduw en spenderen we te veel aan te dure drankjes en eten. Na een heerlijke nacht gaan we nog 1 ultieme poging doen om zeeschildpadden te zien. We besluiten nog 1 keer te gaan snorkelen. We gaan dit keer met een wat kleinere organisatie op pad en dat bevalt goed. Een van de gidsen gaat ook het water in en weet het een en ander te vertellen over wat we allemaal zien. De gids weet een plek waar een zeeschildpad woont en gaat kijken of hij thuis is. Helaas is dit niet het geval. Plots maakt iemand anders een gebaar en roept. Hij heeft een zeeschildpad gevonden! Snel zwemmen we er naar toe en jawel hoor daar is er een! Geweldig weer! Ook deze zeeschildpad lijkt het weinig te kunnen schelen dat wij in de buurt zijn. Tom heeft een wegwerp onderwatercamera gekocht voor dit moment en schiet het rolletje vol. Rolletje? Ja, rolletje. Het is een ouderwets geval. Een camera met rolletje, die je door moet draaien en waar je maximaal 27 foto’s mee kan maken. De foto’s moeten nog ontwikkeld worden, we zijn erg benieuwd of het wat is geworden de foto’s. Qua zeeschildpadden zijn we nu echt voldaan en blij keren we terug naar onze hut.
Op onze laatste dag in de jungle gaan we nog Junglesurfen, met een soort kabelbanen van boom naar boom roetsjen. Het “surfen” tussen de bomen is leuk en biedt mooie uitzichten over de jungle. Else wordt met de dag stoerder en durft zelfs op de kop met een kabelbaan van boom naar boom te glijden. En dat met hoogtevrees. De weg terug naar Cairns is weer een lange maar mooie rit. We stoppen onderweg nog voor een korte cruise om krokodillen te spotten, maar dat is echt een flop. We zien een minuscuul stukje van een mini krokodil. Gelukkig hebben we er al honderden gezien bij Kakadu park.

Ons Australië avontuur is nu helaas ten einde gekomen. We hebben het fantastisch gehad! Wat hebben we veel gezien en gedaan. We vinden de mensen in Australië echt bijna allemaal superrelaxed en vriendelijk. De natuur is zeer gevarieerd en indrukwekkend. De reusachtige afstanden zijn ons al met al meegevallen. We zijn wel blij om nu weer naar een land te gaan met wat minder gevaren. De reputatie van Australië dat er veel gevaarlijke dieren zijn heeft het wat ons betreft wel waargemaakt. Dan zijn het weer krokodillen waar je voor op moet passen, dan weer haaien, dingo’s, slangen, spinnen, kwallen, roggen en zelfs koraal, struiken en bomen! Koraal, struiken en bomen? zul je misschien denken. Bepaald koraal voelt aan als vuur wanneer je het aanraakt. Van bepaalde struiken kun je een soort blaren krijgen waar je een jaar plezier van hebt (een jaar!) En van bepaalde bomen kun je lelijke splinters krijgen waardoor je ontstekingen kunt krijgen en je je vingers kunt verliezen. Je kunt zelfs aangevallen worden door een simpele vogel in een park in een stad. Alles lijkt je te willen pakken hier in Australië. Gelukkig hebben wij geluk gehad en hebben geen problemen gehad op deze trip door dit indrukwekkende land.
In Cairns slapen we nog een nachtje en dan gaan we naar het vliegveld. Op naar het volgende hoofdstuk in onze reis: Nieuw Zeeland!