Mongolie

5 augustus om 23.45 vertrekt de trein vanaf Moskou, we hebben een prive coupe, en het eerste stuk van de reis zelfs een prive wagon. Het is erg rustig in de trein. De reis van Moskou naar Ulaan Baatar duurt in totaal vijf dagen. Alle dagen zijn zo’n beetje hetzelfde, alleen het landschap wat aan ons voorbij trekt zien we langzaam veranderen. We beginnen in de stad, wat al snel overgaat in bos. De eerste dagen houden we veel bos, maar langzaam wordt het steeds kaler en heuvelachtiger om ons heen. Het reizen met de trein bevalt ons wel, we hangen veel op de bank, hebben spelletjes bij ons en veel te lezen en we kijken natuurlijk veel naar buiten. Je merkt op deze manier echt goed wat een grote afstanden je aflegt. Het enige nadeel is dat de bedden behoorlijk hard zijn en we de eerste ochtend vrij gesloopt wakker worden. We hebben luchtbedjes bij ons, dus die leggen we op de bedden, probleem opgelost. Elke dag stopt de trein een paar keer en kunnen we er even uit, in de trein hangt een overzicht hoe laat de trein vanaf elk station vertrekt en daar houden ze zich ook precies aan. Else vindt het wel spannend om meer dan een paar meter van de trein weg te lopen, misschien een trauma aan Oberhausen overgehouden? Maar Tom is wat stoerder, dus we gaan toch iets verder weg als de trein 20 minuten stilstaat. We hadden van te voren gelezen dat er op elk station vrouwen staan die zelfgemaakt eten verkopen, dat zien we eigenlijk maar weinig. Wel is er altijd een kioskje waar je drinken en bijvoorbeeld chips en noodles kunt kopen. We hebben zelf ook van alles te eten bij ons en er is een restauratiewagon waar we af en toe naar toe gaan. De grensovergang van Rusland naar Mongolie is weer een heel avontuur. Er worden allerlei geheime kleppen in onze coupe opengezet, zodat de douane kan zien dat we niks mee smokkelen. Er komen speurhonden de trein in en regelmatig komt er een streng kijkende man of vrouw in onze coupe die (soms onverstaanbare) dingen tegen ons zegt. Hier zijn we ook weer een paar uur mee bezig.

Uiteindelijk komen we 10 augustus ’s ochtends vroeg aan in Ulaan Baatar. We hebben al een hostel geboekt, waar we vanaf het station naar toe kunnen lopen. We maken gelijk kennis met het drukke verkeer, waar veel getoeterd wordt, en nogal chaotisch gereden. We zigzaggen tussen de auto’s door en zijn blij als we aankomen in het hostel. We moeten nog een paar uur wachten tot onze kamer vrij is, gaan dan snel douchen, dat is wel lekker na zo’n lange treinreis en vallen in een diepe slaap.
De stad Ulaan Baatar is leuk om te bekijken, maar het is niet een plek waar we lang zouden willen blijven. Er wordt veel gebouwd, er is een wijk waar veel moderne gebouwen staan en de rest van de stad heeft juist veel vervallen gebouwen. We vinden niet dat het heel veel sfeer uitstraalt. De dagen dat we hier zijn verkennen we het centrum, bezoeken een dino-museum, proberen we verschillende restaurantjes en gaan natuurlijk weer op zoek naar wat geocaches.

In Nederland hebben we al een trip geregeld die we hier graag willen doen, paardrijden op het platteland. We worden bij ons hostel opgehaald door Amaraa voor deze trip. Amaraa is een stoere 29 jarige jongen die de komende dagen onze gids zal zijn. Hij spreekt redelijk Engels. In de auto krijgen we het programma voor de komende dagen uitgereikt. We verbazen ons, want dit lijkt totaal niet op het programma wat we via de mail toegestuurd hebben gekregen. Dit programma lijkt een stuk pittiger! Tijdens het rijden babbelen we wat met Amaraa en maken duidelijk dat wij totaal geen paardrij ervaring hebben. Amaraa reageert verbaasd en lacht vriendelijk, maar doet verder niks. Tijdens een rit in de auto van ongeveer twee uur worden komen we langs verschillende dingen. Zo stoppen we kort bij een rotspartij met een mooi uitzicht en bezoeken een tempel. Ook stoppen we even bij een stel tentjes langs de weg. Hier mogen we echt Mongools bier proberen. “ Bier?”, denkt Tom, “ Lekker!” Helaas blijkt het al gauw om wat anders te gaan dan het bekende gouden drankje. Het is melk van paarden die een tijd gefermenteerd is waardoor er alcohol in zit. Dit drankje blijkt al gauw een fikse uitdaging voor ons. Het is uber zuur en echt NIET TE HARDEN. Het doet ons denken aan gal. Met een stalen gezicht en vriendelijk lachend drinken we dapper door. Tom drinkt net te snel en krijgt daardoor nog een tweede glas. Heerlijk!
Nog licht misselijk komen we dan eindelijk op het punt dat we gaan paardrijden. Tom die als de dood is om naast een paard te staan is best zenuwachtig. Dapper beklimmen we onze paarden, wat best gemakkelijk blijkt. Rustig stappen we vervolgens door een bebost gebied. We worden direct volledig alleen gelaten bij het rijden, wat ons verbaast. Al snel verschijnt er een eerste hindernis. Een klein beekje. Moeten we daar door?! Jawel, Amaraa rijdt gewoon door. Wij er dapper achteraan. Dan verschijnt er een richel van ongeveer een meter hoogte verschil. Gaan we daar vanaf?! Jawel, Amaraa rijdt gewoon door. Wat meer begeleiding voor ons als newbies was welkom geweest, maar we laten ons niet kennen. Dan verschijnt de open vlakte waar we het grootste deel van onze trip op zullen rijden. In de brandende zon stappen onze paarden gestaag door. We krijgen het commando geleerd om de paarden wat aan te sporen “Sjoeh!!” moet je dan roepen. Al snel blijkt dat we het net niet juist uitspreken en onze paarden reageren totaal niet. Het paard van Tom blijkt een beetje trager te lopen en hij blijft steeds verder achter. Sjoeh! Sjoeh! Sjoeh! Hoort Else continu achter zich. Tom krijgt er een schorre keel van. Amaraa komt Tom af en toe ophalen en weet het paard wel sneller te laten gaan. In voorzichtige draf stuiteren we over de vlakte richting onze eindbestemming van de dag: een Ger tent en familie. Hier krijgen we opnieuw paardenmelk te drinken, dit is echter koude gewonere melk, en een stuk beter te drinken. We vinden het erg leuk en bijzonder om deze mensen te bezoeken. We zien hier echt het alledaagse leven van de mongolen die landelijk wonen. Stront scheppen, paardrijden, geiten en schapen hoeden, melk verwerken etc. We leren dat kinderen hier al vanaf zes jaar zonder zadel leren paardrijden. Er blijken veel mensen in de Ger te wonen en er is niet genoeg plek voor ons. Daarom slapen wij in onze eigen tent naast de Ger tent. Ook Amaraa slaapt in een eigen tent. Het was erg bijzonder om zo midden op deze open vlakte te verblijven. Onze tent trekt al snel de aandacht van een grote kudde geiten, welke allemaal een hapje van onze tent willen. Tom jaagt ze weg, maar wanneer hij zich omdraait komen ze al weer terug. Gelukkig komt er een jongetje van een jaar of zeven te paard om het beter te doen.

Op deze locatie verblijven is heel bijzonder en leuk, maar er zit ook een groot, groot nadeel aan. Er is geen toilet. DE grote angst van Tom en Else wordt werkelijkheid. We moeten in het wild toiletteren. Tom had het plan drie dagen niet te gaan, maar dankzij de heerlijke paardenmelk is er helaas geen houden aan. Amaraa vertelt ons waar we onze behoefte kunnen doen. “ Daar bij die bomen” Dit bleek een wandeling van niet minder dan 10 minuten. De buikkrampen beginnen snel toe te nemen, zeker tijdens deze wandeling. Al gauw moet Tom een spurt in gaan zetten. Met gespanne billetjes en kaken racet Tom richting de bomen. Tijdens het lopen bedenken we een aanvalsplan. Hoe gaan we dit aanpakken? Tom besluit geen risico te nemen. Hij trekt in een rotvaart zijn schoenen, sokken, broek en onderbroek uit. Halfnaakt rent hij naar de eerste de beste boom. Een knal, lichtflits, schokgolf en zucht later kan hij weer lachen. Else weet het geheel een stukje relaxter klaar te spelen. Zij is vooral bang gezien te worden, dus Tom staat op wacht. Volledig opgelucht kunnen we gaan slapen. De nacht was erg onstuimig. Blaffende honden, gesnuif van dieren aan de tent, paarden die scheten laten. Else slaapt redelijk. Tom doet geen oog dicht.

De volgende morgen gaan we na een lekker ontbijt weer met de paarden verder. Vandaag komt er volgens het nieuwe programma een wat moeilijker stuk. Amaraa verzekert ons echter dat het niet moeilijk is. Het paardrijden gaat inmiddels wat beter. We krijgen allebei een stuk touw waarmee we de paarden (lichte) tikjes op de billen kunnen geven. Hierdoor kunnen we beter de snelheid van de paarden beheersen dan met het vocale commando (toch blijven we dat ook regelmatig roepen). Inmiddels begint het rijden ook wat pijnlijk te worden. Else krijgt last van haar billen en knieen. Tom van zijn rechter voet (welke in een vreemde hoek in de stijgbeugel moet) en ook billen. Na een korte stop in de schaduw van wat bomen trekken we de vallei uit en gaan meer de heuvels in. Na de prachtige vergezichten is dit toch een leuke afwisseling. In dit beboste gebied begint het steiler te worden. Snel wordt duidelijk dat we een heuvel over gaan. Paden of wegen zijn inmiddels nergens meer te zien. Totaal off road lopen we dwars door een bos de heuvel op. Hier en daar moeten we bukken onder takken. Boven aangekomen blijkt de andere kant nog een stuk steiler naar benden te lopen. En met steil, boelen we ECHT steil. Een mens zou hier echt op zijn billen naar beneden moeten glijden. (Kim, denk aan die helling in Noorwegen waar wij op moesten kruipen) Tom vraagt zich af of we hier nu echt naar beneden moeten. Jawel Amaraa rijdt gewoon door. Tom verwacht dat Amaraa wel zigzaggend de helling naar beneden zou nemen, maar nee, recht naar beneden. Opnieuw dapper als wij zijn volgen wij onze gids. Ik weet niet of jullie wel eens op je rug in bed hebben gelegen? Zo zitten wij op ons paard, om niet voorover eraf te vallen. Dit is behoorlijk spannend, maar het gaat zonder problemen. En is echt super cool om te doen. Aan de andere kant van de heuvel komen we opnieuw bij een open gebiedje. Een geschikt gebied om hard te gaan vind Amaraa. Na flink wat aansporen gaan onze paarden harder en harder en tot onze verbazing zien we onder ons de paarden van beweeg ritme veranderen. We galopperen! Super vet! Als laatste hindernis van deze dag moeten we nog een serieuze rivier over. Deze is behoorlijk diep en stroomt redelijk snel. Uiteraard rijdt Amaraa weer gewoon door en volgen wij braaf. Het blijkt redelijk pittig te zijn om de paarden naar de overkant te krijgen, want ze hebben veel dorst. Na flink wat geSJOEH! en getik hebben we ook deze hindernis overwonnen. De nacht brengen we langs de rivier door in tenten. ‘s Nachts begint het erg hard te regenen, daardoor koelt het lekker wat af.

Lichamelijk totaal gebroken zien we erg op tegen de laatste dag. We moeten echt nog een hele dag rijden! Keuze hebben we niet, dus we klimmen weer op ons vertrouwde ros en beginnen aan de laatste etappe. Na de heftige dag van gisteren kunnen we nu alles aan. We rijden weer een stuk ontspannener en kunnen steeds beter galopperen. Ook vandaag komen we tal van hindernissen tegen: omgevallen bomen waar we overheen moeten, rivieren, hellingen etc. We draaien er onze hand niet meer voor om. Voor Else komt er toch nog een onverwacht spannend moment. Stapvoets passeren we een mooi bloemenveld. Plotseling knielt het paard van Else op alle vier de benen. Verbaasd kijken Tom en Else elkaar aan. Maar dan besluit het paard lekker door de bloemen te willen rollen. Else weet snel van het paard te springen, toch wordt haar enkel licht bekneld onder het paard. Al met al viel het mee, maar toch is het even schrikken. Deze dag is ondanks de prachtige uitzichten en het leuke paardrijden vooral tandenbijten. Gelukkig weet Else een reserve batterij te vinden. Met z’n drieen weten we nog een keer een geweldige galop in te zetten. Als idioten rijden we al SJOEH roepend en zwaaiend met ons touw de laatste 800 meter weg. Na deze trip terug in ons kamer in Ulaan Bataar crashen we beiden op ons bed. We zijn he-le-maal op. Pijnlijke voeten, knieen, handen, rug en bloedkorsten op de billen. Het was een geweldige, maar erg intense ervaring!

Tijdens het typen van deze eerst twee blogs zitten we in een internet/game cafe in Ulaan Baatar, vandaag is onze laatste dag hier, morgenochtend stappen we op de trein richting Beijing.